Toch een kantelpunt?

Toch een kantelpunt?

Michael Cohen, de man die jarenlang zijn klant, projectontwikkelaar en presidentskandidaat Donald Trump, uit de wind hield, die ooit zei dat hij een kogel zou opvangen voor Trump, is Judas geworden. De Wall Street Journal stelt de terechte vraag: wat bewoog hem? Allereerst natuurlijk de overweldigende macht van het Amerikaans Openbaar Ministerie. Daar kan geen individuele burger tegenop.  ‘We maken je kapot, we maken je bankroet, we gooien je vrouw in de bak’ – daar kwam het op neer. Ze haalden de FIOD erbij. Maar de WSJ ziet meer. Trump betaalde aanvankelijk de advocatenrekeningen, maar hield daar mee op. Cohen ging er financieel aan onderdoor. Na alles wat hij voor Trump had gedaan, liet Trump hem vallen als een baksteen. Twee: Cohen’s vader, een overlever van een concentratiekamp, drong er bij Michael op aan de president niet in bescherming te nemen. Op 20 juni twitterde Cohen over de gedwongen scheiding van Mexicaanse asielzoekers en hun kinderen: ‘Als zoon van de Poolse overlever van de Holocaust zijn de beelden en geluiden van dit gezinsbrekende beleid hartverscheurend.’

In het oorverdovende gehuil en gejammer van de mainstream media die hun campagne tegen de weerzinwekkende president proberen te verkopen als ‘nieuws’ is het moeilijk om nog feiten en momenten te vinden die echt gewicht in de schaal leggen. Alles wordt verkocht als ‘beschadigend’ voor de president. Maar het enige wat er toe doet is: wat is er voor nodig om Republikeinen zich tegen hun president te laten keren? Als de koning zijn trouwste vazal laat bungelen; als hij een beleid voert dat Joodse Amerikanen doet denken aan de Nazi’s; dan worden ze misschien wakker. Is het toeval dat de muis Jeff Sessions, minister van Justitie, opeens vrijdag opstond tegen zijn baas en zei dat zijn ministerie niet gestuurd zou worden door politieke overwegingen?