Boeken

Soms is geschiedenis troostrijk. Wie aan het eind van 2022 denkt ‘pfff, wat een krankzinnig jaar, wat een krankzinnige tijd’ – lees dit boek. In 1910-1925 was het in Amerika nog veel gekker. Een racistische president, bommengooiers, anarchisten, striktere censuur dan nu in Rusland, xenofobie, Stasi-

Oudgediende Bickerlezer Pepijn Vloemans vertelt over de 26 beste – nonfictie – boeken die hij dit jaar las. Hij legt bondig en precies uit waarom hij ze goed vond, en zijn enthousiasme is aanstekelijk. Kijk maar:

‘The Decadent Society,’ door NY Times columnist Ross Douthat, is niet erg opwekkend leesvoer zoals de titel al doet vermoeden. Het gaat over ons, en de Amerikanen. Maar zijn toon maakt het draaglijk. Hij is vergevensgezind, doet zijn best om links en rechts gelijke aandacht te geven. Hij is ook niet

Als je ‘The New Silk Roads’ leest, van Peter Frankopan, wordt je ongeveer van je stoel geblazen door de energie en het optimisme in de landen ‘tussen de oostelijke Middellandse Zee en de Stille Oceaan,’ in de poëtische woorden van Frankopan. Altijd al het centrum van de wereld, door het simpele feit

Hoe slaagt hij er toch telkens weer in Presidenten aan het praten te krijgen? Met zijn reputatie? Woodward zelf praat niet over zijn methode. Oud-collega bij Washington Post, zelf ook auteur, legt uit hoe Washington werkt. ‘Mensen vinden hun eigen verhalen interessant, en willen die kwijt. Of ze wil

Het nieuwe boek van econoom Thomas Piketty telt meer dan 1.000 bladzijden. Dat is op zich geen bezwaar, zegt Paul Krugman in een recensie. Maar Piketty gebruikt al die pagina’s om van alles te bespreken. Het resultaat: te weinig focus, en minder geloofwaardigheid. Want is Piketty echt zo knap dat hi

Het viel te verwachten dat de boekenrubriek vroeg of laat zou worden binnengedrongen door mensen die liever geïnformeerd worden door een beeldverhaal, dan uitsluitend maar lettertjes. Kijk maar naar deze pagina, vol cijfers over de onstuimige groei van video als informatiebron; waar ook te vinden is

Mark Blaisse beveelt aan: ‘De in België bejubelde schrijver Stefan Hertmans woont voor een belangrijk deel in Frankrijk. Daar ontdekt hij een kleine historie die hij meesterlijk weet uit te spinnen. Hij treedt tussen Cairo en de Provence in de sporen van een elfde-eeuwse christelijke jonkvrouw die h

Het eerste hoofdstuk heet ‘The End’ en begint als volgt: ‘Ik open mijn ogen en weet niet waar ik ben of wie ik ben. Dat is niet ongebruikelijk – de helft van mijn leven tot nu toe wist ik ‘t niet. Maar dit voelt anders. Dit is enger. Completer. ‘Ik kijk op. Ik lig op …