Soeverein

Soeverein

Branko Milanovic, Amerikaans econoom van Servische geboorte, publiceert de stelling: ‘misschien wil Poetin iets heel anders.’ In hink-stap-sprong erdoorheen:

‘Landen en hun leiders willen twee dingen: soevereiniteit en welvaart. (…) Probleem is dat die twee communicerende vaten zijn. Landen kunnen alleen maar rijker worden als ze minder soeverein worden, namelijk geïntegreerd in de wereld. (…)’

Hij noemt België en Noord-Korea als extremen.

‘Stel nu eens dat ze (Poetin en zijn elite) tot de volgende conclusie zijn gekomen: de pogingen om te verwestersen sinds Peter de Grote zijn mislukt.’  Landen als Finland en Polen werden losgelaten, Russen kregen meer autonomie. ‘Dit leidde uiteindelijk tot het uiteenvallen van het land in 1992. Daarna importeerde het liberalisme, ook uit het Westen, met als resultaat een dramatische verarming van de bevolking, stijgende mortaliteit en zelfmoord, en de diefstal op verbluffende schaal van waarde die door miljoenen was gecreëerd. In die periode volgde Rusland het Westen, had geen eigen initiatief. Militaire bases in Kyrgyzstan werden aan de VS gegeven; ze kregen er niets voor terug. Rusland accepteerde beperkte uitbreiding van NAVO, en kreeg uitbreiding tot aan zijn grenzen. Het werd lid van Europese organisatie maar kreeg het alleen maar kritiek over zich heen;’  etc.

Zo bezien zijn de kosten van sancties de prijs van soevereiniteit. En hoe duurder de vrede, hoe moeilijker het voor de leiders na Poetin wordt om ermee in te stemmen; dus zullen ze geen vrede kunnen sluiten; en zo beklijft de geïsoleerde soevereiniteit, als Euraziatische eenling, die Poetin voor generaties wil vastleggen.