Heerlijk dromen ...

Hoe werkt een collectief? Hoe zorg je ervoor dat het product groter is dan de som der delen? Ach, wisten we het maar. Dan zouden voetbal- en andere coaches hun teams feilloos samenstellen. Artikel begint hoopvol met ‘als we nu de inzichten van gedragspsychologie konden koppelen aan enorme databestanden, dan zouden we kunnen zien wanneer en waarom een team begint te draaien!’ En: ‘Talent is beste indicator van teamresultaat. Maar is dat misschien de beste indicator omdat we nog niet zo goed zijn in de analyse van groepsdynamiek?’ Ja …. Niet alleen in sport, maar in wetenschap, bedrijfsleven – wat is het geheim van een goed team? Helaas, aan het eind van 3.700 woorden is de conclusie niet meer dan: ‘Zou het niet fijn zijn als …’

Intussen worden we weer wel meegenomen langs allerlei heerlijke verhalen over de ongrijpbare magie van sport. Basketballer Bill Russell schreef in zijn afscheidsbrief in 1969: ‘Laten we het eens hebben over statistieken. De belangrijkste in basketball zouden zijn: punten gescoord, rebounds en assists. Maar niemand houdt statistieken bij over andere belangrijke dingen  – de goeie schijnbeweging die je maakt waardoor je teamgenoot scoort; de slechte pass die je afdwingt bij de tegenstander; de goede lange pass die je maakt die een andere pass mogelijk maakt die leidt tot een pass die leidt tot een goal; dat je ziet dat een van je medespelers een ‘hot hand’ heeft en je dus een eigen scoringskans opgeeft om hem te laten scoren. All die dingen. Dat zijn allemaal dingen waar we goed in waren die je niet terugvindt in de statistieken.’

Ah, de ‘hot hand.’ Kennelijk is dat een begrip in basketball. Maar in iedere sport ken je ‘flow.’

Antropoloog Ruth Benedict schreef: ‘Geen enkel individu kan de grenzen van zijn eigen mogelijkheden bereiken zonder een cultuur waarvan hij deel uitmaakt.’

Cultuur is misschien de sleutel. Of leiderschap, dat vaak misbruikte woord? Sam Walker schreef in ‘The Captain Class’ dat leiderschap de sleutel is tot een teamprestatie. Niet in de zin van charisma, maar van het vermogen om conflicten op te lossen en moraal te verbeteren achter de schermen.

De onnavolgbare Michael Lewis, van ‘Moneyball,’ schreef over basketball speler Shane Battier: ‘Hier hebben een basketball mysterie: een speler die in de hele NBA wordt gezien als een vervangbaar radartje in machines die worden voortgestuwd door supersterren. Maar elk team waar hij ooit in heeft gespeeld kreeg opeens een wonderbaarlijke aanleg voor winnen.’ Hij vervolgt: ‘Als Battier op de planken staat worden zijn medespelers beter, vaak veel beter, en zijn tegenstanders slechter, vaak veel slechter. Hij pakt niet heel veel rebounds, maar hij heeft een wonderbaarlijke talent om de rebounds van zijn teamgenoten te verbeteren. Als verdediger moet hij vaak de topscorers van de NBA dekken, en hij vermindert hun score-gemiddelde aanzienlijk. (…) Coach Morey zegt: ‘Ik noem hem Lego. Als hij meedoet, passen alle stukjes in elkaar.’

Klein maar fijn

Reddit is ook een sociaal medium, als je er over nadenkt, in de zin dat de inhoud wordt geproduceerd door de klanten, niet de afzender. Een platform. Beetje onder de radar, en nog relatief klein. Voor het eerst maakte het zijn bezoekersaantallen bekend: 52 miljoen actieve gebruikers per dag. Klein vergeleken met Twitter (187 mln), of Facebook (1,82 miljard). Maar IMHO (een reddit-afkorting, In My Humble Opinion) veel informatiever.

Geleerd

Deze hebben we al eerdere jaren geciteerd: ‘52 dingen die ik het afgelopen jaar heb geleerd,’ door Tom Whitwell. Deze bijvoorbeeld: ‘In de wachtstand van Octopus Energy (een Engelse energiemaatschappij) hoor je muziek die is gekoppeld aan jouw gegevens: je krijgt een nummer één hit uit het jaar waarin je 14 was.’

‘Bijna 10% van het BBP van het eiland Tuvalu komt uit de verkoop van .tv domeinen.’

Of deze: ‘In de Thames, ongeveer 60 km te oosten van Londen, ligt een wrak uit de Tweede Wereldoorlog met 14.000 bommen. Als die zouden afgaan, zouden ze een tsunami van vijf meter stroomopwaarts veroorzaken.’

'Bijna $20.000'

Als u importeur of exporteur was, zou u dan zaken willen doen in een munteenheid die zo woest op en neer gaat? Bitcoin is heerlijk voor gokkers, maar geen serieuze munteenheid.

Decadentie

‘The Decadent Society,’ door NY Times columnist Ross Douthat, is niet erg opwekkend leesvoer zoals de titel al doet vermoeden. Het gaat over ons, en de Amerikanen. Maar zijn toon maakt het draaglijk. Hij is vergevensgezind, doet zijn best om links en rechts gelijke aandacht te geven. Hij is ook niet berispend of moraliserend of pessimistisch; meer berustend. Het is wat het is.

Hij bewijst ons een dienst door allerlei definities van decadentie te bespreken en uit te komen bij deze: “Economische stagnatie, aftakeling van instellingen, culturele en intellectuele uitputting op een hoog niveau van materiële welvaart en technologische ontwikkeling.” Dus decadentie gaat niet over uiterlijk vertoon of hedonisme, het is economisch; het is maatschappijbreed; en het is ook niet apathie: integendeel, een drukke maar ook verwarde tijd zonder richting of vernieuwing.

Maar hij ziet stagnatie overal. Europese landen zijn verlamd: ‘Europa heeft linksmidden en rechtsmidden die niet langer machtig genoeg zijn om te regeren, uitgedaagd door populisme (meest rechts, soms links) dat sterk genoeg is de boel te verstoren maar niet populair genoeg om te regeren.’

Cultuur: films uit Hollywood gaan tegenwoordig vaak over bekende  striphelden of zijn extensies van bestaande boeken, of modes.

Politiek: Obama was net zo ineffectief als zijn Republikeinse voorgangers, of het beleid nu de economie betrof, of het buitenland; ‘het systeem,’ de overheid, fnuikte de beste bedoelingen.

Europa heeft een ander soort sclerose, maar de symptomen zijn hetzelfde: ‘De Europese Unie is een klassieke casus van decadentie geworden.’ (…) ‘De mannen en vrouwen die de afgelopen twee generaties Europa hebben geleid werkten in de veronderstelling dat als een beetje eenheid goed is, meer eenheid alleen maar beter kan zijn.’

Hij heeft dezelfde kritiek als Baudet, maar giet die in de vragende vorm: ‘Zijn de onaangepaste, half-geradicaliseerde bewoners van de Franse banlieues, (…) werkelijk de werkers die een verouderende, aftakelende, door twijfel geteisterde samenleving nodig heeft? Zijn de voordelen van immigratie werkelijk zo groot dat ze opwegen tegen de sociale en politieke risico’s van het importeren van grote massa’s mensen uit culturen die zo ver af staan van de laat-moderne Westerse samenleving?’

Europa ligt naast Afrika. ‘Eind jaren ’90 woonden er evenveel mensen in Europa als in Afrika. Honderd jaar later kunnen er zeven Afrikanen zijn voor iedere Europeaan.’ Die gaan niet allemaal in Afrika blijven. ‘In één of andere vorm, beheersbaar of niet, we krijgen een Eurafrika.’

Hij citeert een studie: als het aantal Afrikanen in Europa de komende 30 jaar verdubbelt – zoals gebeurde met de Mexicanen in de VS in 1970-2000 – dan ‘migreren tot eind 2050 bijna 200 miljoen Afrikanen naar het noorden. Dan is 20-25% van de Europeanen een Afrikaanse immigrant.’

Wereldmacht voor China, dus? Niet noodzakelijk. Belangrijkste obstakel is de snelle vergrijzing, grotendeels door de één-kind regel. Douthat ziet eerder een zelfde soort van verzadiging en decadentie intreden.

Is decadentie onvermijdelijk? Ja. Is het erg? In veel opzichten niet, denkt Douthat. Het is een vorm van stabiliteit, en dat is een welkome afwisseling in de wereldgeschiedenis waarin de meeste generaties leefden in angst, armoe en rampspoed. Maar is er een uitweg? Kan een samenleving weer nieuwe energie krijgen? Douthat beschrijft mogelijkheden. Terug naar kleinere kernlanden: Friesland, Catalonië, Baskenland, Tirol, etc. Nieuw Europees socialisme, zoals voorgestaan door Yanis Varoufakis, Griekse oud-minister van Financiën. Etc. Douthat waagt zich niet aan voorspellen, hij probeert te inventariseren wat mogelijk is.

Helaas schiet hij op het eind te ver door, als hij decadentie in het Westen extrapoleert naar de hele mensheid. Dat klopt niet. Want in de rest van de wereld heerst geen decadentie. En in sommige gebieden juist het tegenovergestelde: de energie van ontwakende giganten die net beginnen te ontdekken hoeveel mogelijkheden er voor ze zijn.

Energie

Als je ‘The New Silk Roads’ leest, van Peter Frankopan, wordt je ongeveer van je stoel geblazen door de energie en het optimisme in de landen ‘tussen de oostelijke Middellandse Zee en de Stille Oceaan,’ in de poëtische woorden van Frankopan. Altijd al het centrum van de wereld, door het simpele feit dat er op dit stuk grond de meeste aardbewoners leefden. Handel door de eeuwen heen, van Oost naar West en andersom, verrijkte iedereen. China werd door de Industriële Revolutie tijdelijk van de troon gestoten, maar nu, 200 jaar later, pakt de geschiedenis de draad weer op.

‘In 2017 gaven Chinese toeristen meer dan 250 miljard dollar per jaar uit, meer dan het dubbele van Amerikaanse toeristen.’ En op dit moment heeft nog maar 5 procent van de Chinezen een paspoort. ‘Pakistan is nu de snelstgroeiende consumentenmarkt ter wereld, deels dank zij een verdubbeling van besteedbaar inkomen sinds 2010.’

In de ‘Regionale Omvattende Economische Samenwerking,’ afgelopen maand ondertekend, willen de landen van Zuidoost Azië, China en aartsrivaal India, Zuid-Korea, Japan, plus Australië en Nieuw-Zeeland vrijere handel tussen hun landen mogelijk maken. Samen vertegenwoordigen ze 30 procent van het wereld-BBP en 3,5 miljard mensen.  ‘Kazakhstan gaat de olie-export naar buurland Oezbekistan vertienvoudigen.’ ‘Handel tussen Oezbekistan en Tajikistan is vertwintigvoudigd tussen 2014 en 2018.’ ‘TANAP is een gaspijplijn tussen Azerbeidjan en Zuidoost-Europa.’ ‘Rusland, Iran, Turkmenistan, Kazakhstan en Azerbeidjan zijn het na tientallen jaren onderhandelen eens geworden over de juridische status van de Kaspische Zee. Dat zou de weg kunnen vrij maken voor gas- en olie-export.’

De ene na de andere samenwerking rolt van de pagina’s. Een ‘Zijde-visa’ voor Centraal Azië. De ‘Lapis Lazuli Corridor’ om Afghanistan, Turkmenistan, Azerbeidjan, Georgië en Turkije te verbinden middels spoorwegen en snelwegen.

Dus? Tja dus wat. Terwijl wij naar binnen gekeerd zijn, verscheurd door conflicten over Europese samenwerking, immigratie, de euro, (en in de VS: immigratie, handelsvrijheid, discriminatie en klassenstrijd) hebben deze arme landen daar helemaal geen tijd voor. ‘Het is frappant dat het Westen dreigt steeds minder relevant te worden, terwijl er nieuwe bondgenootschappen worden gesloten en oude tot leven worden gewekt.’

Het ‘centrale zenuwstelsel’ van de wereld noemt Frankopan het gebied tussen Europa en China. Het is dominant geweest en wordt dat opnieuw, door minerale rijkdom en bevolkingsaantallen.

China en kruipt dichter tegen Rusland aan. Xi zei in 2017 dat hij het uitstekend kan vinden met Poetin, en dat de relaties tussen beide landen ‘beter dan ooit’ zijn. De deelname van China aan de (Russische) Vostok-18 legeroefeningen in 2018 was op veel grotere schaal dan in voorgaande afleveringen.

Aan de militaire oefeningen georganiseerd door de ‘Shanghai Cooperation Organisation,’ gehouden in 2018 in de Oeral bij Chelyabinsk, namen deel: China, Rusland, India en Pakistan. Voor het eerst.

Frankopan citeert kritiek op het ‘Belt and Road’ Initiatief van China, de meest zichtbare vorm van de nieuwe Zijderoutes. Het is neo-koloniaal, het belooft meer dan het kan bieden, het is onsamenhangend. Maar het bestaat, en de bedragen waarmee China strooit zijn kolossaal.Bijvoorbeeld: de ‘China-Pakistan Economische Corridor’ is de vlag waarmee een aantal investeringen worden gedekt voor 60 miljard dollar. Onder andere een oceaanhaven in Gwadar, in zuid-Pakistan; en investeringen in wegen en energiecentrales.

Waar je mee blijft zitten, als je het boek eenmaal hebt weggelegd, is een gevoel van onvermijdelijkheid. Deze landen, van Turkije via de ‘Stans’ en Pakistan en Zuidoost Azië tot uiteindelijk China, hebben zo veel gemeenschappelijke belangen, zo veel natuurlijke grondstoffen, en zo veel honger en rauwe energie – dat dit het nieuwe machtscentrum van de wereld wordt, dat kan niet anders. We kunnen er maar beter rekening mee gaan houden, en snel.

Modder

Apple en Facebook zijn allebei jonge bedrijven, uitgegroeid tot mondiale supermachten, allebei met hoofdkantoor in Californië. Je zou zeggen: geboren bondgenoten. Maar ze vinden elkaar niet zo leuk en gooien regelmatig met modder. Voor ingewijden allemaal oude koek, voor ons leuk.

Apple’s Cook over Facebook: hun klanten zijn hun inkomstenbron. Wij beschermen de privacy van de klanten.

Zuckerberg over Apple: Apple houdt concurrenten buiten de deur zodat zij alleen toegang hebben tot de klantgegevens.

Cook: Wij hadden ook onze klantendata te gelde kunnen maken – maar hebben ervoor gekozen dat niet te doen.

Zuckerberg: Als ze zich echt zo zouden bekommeren om hun klanten zouden ze hun prijzen verlagen.

Tot nu toe waren ze tot elkaar veroordeeld: Facebook wil de iPhonegebruikers, Apple’s klanten willen Facebook op hun telefoon. Maar Apple heeft aangekondigd dat het ‘App Tracking Transparency’ wil invoeren. Dat betekent dat klanten niet langer ongevraagd en automatisch hun browse- en andere data delen met de app die ze gebruiken – maar expliciet, per app, toestemming moeten geven. Facebook heeft al erkend dat het daar last van gaat krijgen.

Conservatief af

Opvallend elegant kort essay getiteld ‘Waarom ik niet langer een conservatief ben.’

‘Vroeger voelde ik mij aangetrokken tot conservatisme omdat het uitging van wat is.  Ik vond progressieven maar verdacht, met hun voorliefde voor ideeën boven werkelijkheid. (…) ik vond ze ook arrogant omdat ze dingen wilden verbeteren en dachten dat ze dat konden.’

(…) ‘Maar als we ja tegen het leven willen zeggen, dan moeten we ook erkennen dat leven voortdurend transformeert. Dat heeft me lang gekost, te leren dat je het leven kunt omarmen zonder het in een museum te zetten. Het leven is geen trui die je in de mottenballen kunt leggen of een komkommer die je op zuur kunt zetten. (…) Het is niet mogelijk om de werkelijkheid precies zo te behouden als hij nu is, want als dat mogelijk was, dan zou het niet langer leven zijn.’

Ruimtevrachtwagen

Dit is een schets van de 130 meter lange raket die door SpaceX wordt ontwikkeld. De raket zou moeten kunnen opstijgen en weer landen op een terrein in het zuiden van Texas, aan de Golf van Mexico, vlak bij de Mexicaanse grens. De plannen zijn voorlopig voor testvluchten, en worden beschreven in aanvragen bij de Amerikaanse luchtvaartautoriteit FAA. De nieuwe plek, Boca Chica, zou een nieuwe Cape Canaveral worden als dit allemaal doorgaat.

Die raketten moeten onder andere satellieten in een omloop om de aarde ‘plaatsen,’ zodat ze een wereldomspannend netwerk voor internet vormen, genaamde StarLink (Ook een onderneming van Elon Musk.) Dit is vooral aantrekkelijk voor dunbevolkte gebieden. In de VS is nu een testfase aan de gang, waarbij enkele satellieten operationeel zijn. Meedoen is op aanvraag, en kost $499 voor een schotel plus modem en $99 per maand abonnementskosten. Op Reddit organiseerde SpaceLink onlangs een AMA.

Zon, meer zon!

‘s Werelds meest ambitieuze duurzame-energieproject is in Australië. De grootste zonnepanelen’farm’ (10 gigawatt over 121 vierkante kilometer, ongeveer de helft van de gemeente Amsterdam), de grootste accu, en 800 km hoogspanningskabel plus 3.700 km onderzeekabel – de langste ooit gepland. De energie moet naar Singapore. Geplande kosten 14 miljard euro, oplevering gepland voor 2027. Artikel bespreekt of dit rendabel kan worden.