Werkloos in China?

De werkloosheid onder jongeren (16-24) in China is in juli gestegen tot 19,9%, tegen 15% een jaar eerder. Symptoom van economische malaise, of oorzaak? Hoe dan ook, er is genoeg zorgelijks. De huizenmarkt is in een jaar een derde kleiner geworden, in reactie op overheidsmaatregelen die krediet (=hypotheken) beteugelden om inflatie te temperen. De brute anti-Covidmaatregelen verlammen grote delen van het land. En nu heeft ook China al 70 dagen een hittegolf – de hoogste temperaturen ooit gemeten – die rivieren opdroogt, waardoor waterkrachtcentrales op halve kracht moeten werken. Plus: de zes provincies waar de droogte het ergst is, produceren samen de helft van alle rijst in China.

Bzzzzzt

Een paar elektrische schokken en het geheugen van de oudjes gaat met sprongen vooruit. Vier dagen schokjes, via elektroden op de schedel, met een klein elektrische stroompje levert een maand beter geheugen op, in mensen van 65 en ouder. Kort en lang geheugen! Afhankelijk van waar op de schedel de stroompjes werden toegediend.

Contrair 2

Oorlog om land te veroveren

Nog een skeptisch geluid, dit van Christopher Caldwell, een journalist met een stevig cv. Hij maakt een paar valide opmerkingen. ‘De vraag wordt vaak gesteld: als hij (Poetin) eenmaal Oekraïne onder de duim krijgt, waarom zou hij dan stoppen? Die vraag heeft een simpel antwoord: omdat Poetin een beetje geschiedenis kent, en omdat hij kan rekenen. Hij heeft niet genoeg kanonnen. En hij heeft niet genoeg soldaten. Poetin begon de invasie van Oekraïne met 190.000 man. Dat is net iets meer dan de 170.000 Sovjet-soldaten die zijn gesneuveld in de – mislukte – poging om Kharkov te heroveren in 1942. Er waren vier slagen om Kharkov; en dat was slechts één van de steden waarvoor gevochten werd.’

En misschien is de onverwachte solidariteit van de VS en de Europese NAVO-landen ook een factor,  denk ik dan.

Twee: ‘De Amerikaanse overheid noemt de invasie van Oekraïne meestal een ‘gekozen oorlog.’ Dat was misschien zo aan het begin, maar nu niet meer. Vladimir Poetin en zijn Rusland kunnen nu niet ophouden met vechten. Zo lang de Verenigde Staten bezig is de vijanden van Rusland te bewapenen en Russische burgers brodeloos te maken, kun je ze niet verwijten dat ze dit beschouwen als een overlevingsstrijd voor hun land. De VS is, tot nu toe met minder bloedvergieten, ook bezig met een gekozen oorlog waar het niet uit kan ontsnappen – namelijk, uit angst dat het de internationale orde zou ondermijnen waaruit het de afgelopen 75 jaar zijn macht en voorspoed heeft te danken.’

Contrair

Jeffrey Sachs is een Amerikaanse econoom die o.a. Polen, Slovenië en Estland met succes adviseerde bij de overgang van een geleide naar een markteconomie. Zijn ‘shocktherapie’ (gebaseerd op de ervaringen van Duitsland na WO2) werd ook overgenomen door Michael Gorbachev en Boris Jeltsin, maar leidde in Rusland tot ontwrichting. De afgelopen decennia adviseert hij armere landen, in Afrika en Latijns-Amerika, wat hem het etiket ‘ontwikkelingseconoom’ opleverde.

Hoe dan ook, hij komt nu met een verhaal dat afwijkt van de Amerikaanse boodschap: de VS wakkeren de angst voor China en Rusland voortdurend aan om hun hegemonie in de wereld te beschermen. ‘De ironie is dat sinds 1980 de VS zich heeft gemengd in minstens 15 buitenlandse oorlogen (Afghanistan, Irak, Libië, Panama, Servië, Syrië en Jemen) terwijl China geen enkele oorlog heeft gevoerd, en Rusland slechts één buiten de voormalige Sovjet-Unie: in Syrië. De VS heeft militaire bases in 85 landen, China in drie, Rusland één (in Syrië) buiten de voormalige Sovjet-Unie.’

Die laatste clausule is wel de achillespees van zijn betoog: impliceert hij dat oorlogen tegen voormalige Sovjet-landen niet mee tellen? Dan zou Frankrijk dus best een oorlog mogen voeren tegen Canada, Oostenrijk tegen Hongarije, Engeland tegen de Verenigde Staten.

‘Er is maar één land dat zichzelf fantaseert tot wereldleider: de VS. Het is hoog tijd dat de VS nu eens erkent dat veiligheid rust op iets heel anders: interne sociale cohesie, en verantwoordelijke internationale samenwerking.’ (…) ‘Europese leiders  zouden zich moeten richten op de echte bron van veiligheid: niet de hegemonie van de VS, maar Europese afspraken die de legitieme zorgen van alle Europese landen respecteren, inclusief die van Oekraïne, inclusief Rusland.’ Hij eindigt met: ‘In deze fase is diplomatie, niet militaire escalatie, de weg naar blijvende Europese en mondiale veiligheid.’ Tja. Dat had je ook tegen Poetin kunnen zeggen in februari.

Mar-a-Lago (2)

Een opinieschrijver van de Wall Street Journal vraagt: waarom aarzelde de minister van Justitie zo lang, voordat hij toestemming tot huiszoeking gaf? Bloomberg zegt: de belangrijkere vraag is ‘waarom nam Donald Trump zo veel documenten mee naar huis?’ Nieuw artikel in de NY Times zegt dat Trump in januari 2021 (bijna een jaar na zijn vertrek) 15 dozen met papier inleverde bij het Nationaal Archief (nadat hij ze zelf nog een keer was doorgelopen); in juni 2022 gaf zijn staf ‘enkele tientallen’ dozen mee aan medewerkers van Justitie bij een bezoek aan Mar-a-Lago; bij de huiszoeking begin augustus werden 26 dozen opgehaald waaronder 11 met de kwalificatie ‘geheim’ (‘classified’). Nu wil justitie videobeelden van de bewakingscamera’s in de gang waar de Witte Huis-papieren werden bewaard.

Als u vindt dat De Bicker, die ‘technologie, wetenschap, gezondheid en geld’ als jachtterrein heeft, wel heel veel aandacht besteedt aan Amerikaanse politiek en de invasie van Oekraïne, dan zeg ik: klopt. Want de Russische aanval is existentieel. Als die invasie slaagt, dan zijn we terug in de 19de eeuw. Dan is de leidende rol van technologie en wetenschap, die ons welvaart brengt en klimaatproblemen oplost, niet zo belangrijk meer. Wat is een comfortabel leven waard als dat geleefd moet worden onder de schaduw van Russische agressie? De Verenigde Staten zijn beslissend voor de uitkomst van de Russisch-Oekraïense oorlog, en de persoon van de president bepaalt in dat land in hoge mate het buitenlands beleid.

Meer vragen

‘Als de documenten in het huis van voormalig president Donald Trump zo’n ernstige bedreiging waren voor de nationale veiligheid, waarom treuzelde het Ministerie van Justitie dan zo lang?’ vraagt een van de opinieschrijvers van de Wall Street Journal zich af, refererend aan de inval in Donald Trump’s vakantiehuis. Hij vervolgt: ‘Nadat een ambtenaar van Justitie, samen met enkele FBI agenten, begin juni Mar-a-Lago had bezocht, was er enkele dagen stilte van het Ministerie. Toen kwam het verzoek een zwaarder slot te monteren op de deur van een opslagkamer.  Daarna was het weer twee maanden stil, totdat de goedkeuring werd aangevraagd voor een huiszoeking.’

Gedurende die twee maanden had Merrick Garland, de Minister van Justitie, zich ‘wekenlang’ het hoofd gepijnigd of hij een huiszoeking zou moeten goedkeuren, en verschillende keren vergaderd met zijn departement en FBI-afgezanten. ‘Wekenlang vergaderen wijst op een grijs gebied, niet op een clear and present danger, concludeert deze opiniast.

Iedereen met een beetje politiek gevoel in Washington besefte dat zo’n huiszoeking onmiddellijk zou veranderen in dynamiet in handen Trump en zijn aanhangers, als er geen duidelijk belastende zaken werden gevonden. Misschien dat Garland daarom zo lang aarzelde. Maar wijst dat inderdaad niet op twijfel over de kwaliteit van het bewijsmateriaal? En: eerst vragen om een zwaarder slot, en dan alsnog een huiszoeking doen?

U kunt beter

Heerlijke Amerikaanse self-help, in hapklare plaatjes. Slijp de geest en uw wereld ziet er een stuk beter uit!! Hier zijn tien ‘scheermessen!’

Wat nu als ...

… Rusland wint? Columnist Ulrich Speck van de Neue Zürcher schetst eerste van drie scenario’s voor de uitkomst van de invasie van Oekraïne. Een wapenstilstand eind dit jaar, na enorme druk op Zelensky, leidt tot opluchting van Frankrijk en Duitsland. Ook de VS is blij dat het zich op andere zaken kan richten. Het Westen is ambivalent, het Oekraïense leger uitgeput. Rusland gebruikt de rust om zijn leger op te kalefateren en te leren van de gemaakte fouten. In het voorjaar van 2023 maakt Rusland alsnog het karwei af en verovert Kiev, Kharkiv etc en laat het Westen van Oekraïne liggen, waar nu miljoenen vluchtelingen binnenstromen.

Een brute veroveringsoorlog is succesvol. Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne vormen nu het nieuwe bastion van Russische trots. De zege wordt gevierd, het prestige van het leger stijgt weer. Een generatie leiders wordt gevormd in de wetenschap dat geweld loont. De Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024 bieden keus tussen twee isolationistische kandidaten. Als er al over het buitenland wordt nagedacht, is het over China.

Beijing ziet dat het Westen geen vuist kan maken en neemt Taiwan in. Op het zuidelijk halfrond zien politici dat Rusland en China machtige landen zijn, waar zij hun toenadering kunnen zoeken als de VS lastig wordt.

Had kunnen

Het had ook anders kunnen zijn: ‘De revolutie van 1917 onttroonde Tsaar Nicolaas II, die zelfs de minste poging tot sociale hervorming had tegengewerkt. Toch werd het een tragedie, omdat diezelfde revolutie een regime binnenliet dat, geïnspireerd door Lenin en tot 1953 geleid door Stalin, alle voorgangers overtrof in wreedheid; het creëerde een volk dat bang knielde voor een wereldse tsaar, een levenshouding die moeilijk bleek af te schudden. Na Stalin’s dood beteugelde het communisme de opsluiting en moord op industriële schaal. Maar de ‘mind control’ bleef. Totdat Michael Gorbachev de macht van de Partij verminderde.’

‘Geschiedenis is niet lotsbestemming – hij hoefde niet onvermijdelijk te leiden tot een onnodige oorlog, zonder duidelijk concept van wat ‘overwinning’ of ‘nederlaag’ zou zijn. Het gedrag van Rusland wordt pas begrijpelijk als je accepteert dat geschiedenis, angsten en vijanden, patronen van regering en onderwerping, niet slechts interessante oude geschiedenis zijn maar levende, stuwende impulsen.’

Uit een – overigens matige – recensie van nieuw boek van Orlando Figes, erkend Rusland-deskundige uit de Britse intelligentsia: ‘The Story of Russia.’