Het brein van Trump
Het brein van Trump
Een lezer van The Atlantic stuurt een lange brief naar de redactie waarin hij uitlegt hoe hij plotseling Trump begrijpt. Dit kreeg ik een paar maanden geleden al van een lezer, en het zingt in mijn hoofd; het helpt echt iedere keer om te begrijpen waarom Trump doet wat hij doet. Daarom dus een uitgebreide samenvatting: (tip D.Rosenberg)
‘Ik had een epifanie, een Openbaring, ongeveer rond de ‘midterms,’ na twee jaar lezen en beluisteren van doorwrochte analyses van serieuze mensen die, omdat het nu eenmaal hun baan is, hun best doen om serieus, weloverwogen en strategisch over te komen iedere keer als Trump iets doet. Maakt niet uit hoe wild het kanon om zich heen schiet, de meeste serieuze journalisten vervallen gewoontegetrouw in een beleefde interpretatie die suggereert dat Trump een plan had toen hij daarnet dat belachelijke ding deed. Anders gezegd, ze zeggen dat hij een sluwe vos is, niet gewoon een idioot.
‘Ik probeerde laatst aan een vriend uit te leggen waarom Trump weer iets bizars had gedaan. Nadat ik alle mogelijkheden had doorgenomen eindigde ik met de conclusie dat hij het alleen maar deed voor de aandacht. Het was voor één nieuwscyclus. Geen strategie, geen planning, geen idee over de consequenties. En absoluut geen enkele intentie om er de volgende dag iets op te laten volgen.
‘Hij is bezig een reality show te produceren vanuit het Witte Huis. Iedere dag is een nieuwe aflevering. Iedere handeling heeft als doel betere kijkcijfers, of merkherkenning of zoiets.
‘Jij bent je hele leven journalist geweest. Reizen, vliegen, schrijven, rennen, nadenken over hoe worsten en wetten in elkaar worden gedraaid. Je ziet de hele wereld, je eigen routine door die lens. Als jij, door een of andere ‘glitch in the matrix’ per ongeluk opeens in de stoel van president zou komen te zitten dan is dat de lens waardoor jij je nieuwe baan zou bezien. Alles wat je tot nu toe in je leven hebt gedaan zou bepalen hoe je werkdag er uit zal zien, en hoe je de wereld beziet. Belangrijker, mensen die jouw kabinet moeten volgen zullen zien dat je serieus bent en zullen je serieus nemen.
‘Trump is een man die maar een heel klein stukje van de wereld heeft gezien (NY vastgoed), nooit nieuwsgierig is geweest, nooit bedachtzaam, en zeker nooit een seconde heeft nagedacht over hoe goed bestuur er uit ziet, of hoe het met andere mensen gaat. (…) Tientallen jaren heeft hij zijn eigen ik vermengd met zijn publieke persoonlijkheid en uiteindelijk werd hij een soort Bekende Amerikaan met een nep TV show waarin hij een nepbedrijf leidt. En dan, op een dag, door een ‘glitch in the matrix’, wordt hij wakker en is hij President van deze Verenigde Staten.
‘Dus hij maakt er maar een show van. En hij ontploft als er een slechte dag is. Niet omdat één of ander jochie in een grenskamp overlijdt, niet omdat hij niet zijn zin krijgt in één of andere commissie, niet omdat zijn beleid verkeerd wordt geïnterpreteerd – nee, hij is boos omdat het er slecht uit ziet, omdat iemand hem liet struikelen in een interview, omdat iemand kuchte terwijl hij praatte.
‘Amerika heeft een circusomroeper gekozen met nul verstand van geschiedenis, overheid, internationale financiën, zelfs niet van de Republikeinse partij. Er is geen plan, geen strategie, geen onderliggende wijsheid. Er is alleen de aflevering van vandaag, een bezeten zoektocht naar nieuwe onderwerpen, wie wordt er morgen om zeep geholpen.’
Tot zo ver de hoogtepunten. Het origineel is beter. (En hoe vertaal je in vredesnaam ‘glitch in the matrix’?) Maar het klikt. ‘We kopen Groenland.’ ‘We bombarderen orkanen.’ ‘We gaan praten met Kim.’ ‘En Mexico moet de muur betalen.’ Iedere druppel inkt, iedere seconde TV- of radiotijd die wordt verspild aan het analyseren van dit soort kreten is verspilde energie – want er zit niets achter.
En dat doet mij denken: welke Democraat zal het lef hebben om expliciet te weigeren in debat te gaan met Trump? Omdat het simpelweg zinloos is?