Henry Kissinger: World Order

Henry Kissinger: World Order

Sympathieke bespreking van het nieuwste boek van Henry Kissinger (Fürth, 1923) de invloedrijkste oud-minister van BZ, door Jacob Heilbrunn, hoofdredacteur van de National Interest.

Door de eeuwen heen is een machtsevenwicht – zoals bijvoorbeeld de Vrede van Westfalen (1648) – de beste manier geweest om een zekere mate van vrede te scheppen. 

Hegemonie, moralisme, bevrijdingsoorlogen en evangelisme, ook al zijn ze nog zo goed bedoeld, hebben vroeg of laat een averechts effect. Dit is niet cynisch, het is in zekere zin zelfs ethisch: “Het is een vorm van moralisme – verhoudingen gebaseerd op wederzijds respect en elkaar in waarde laten, niet vallen voor de verleiding om gebruik te maken van tijdelijke omstandigheden, om zo een duurzame vrede te bevorderen.”  Geen specifiek instructies over wat te doen met hysterische terroristen of met Syrië. Maar wel een  theoretisch raamwerk dat nuttig kan zijn bij de vraag: wat doen we met opkomend China, of met Rusland onder Poetin.

Het 

triomfalisme van conservatieven na de val van de Sovjet-Unie was onproductief, zegt Kissinger, net als het idealisme van Reagan of de ‘wereldvrede’ van Woodrow Wilson. George Bush (de oudere) was opzettelijk stil tijdens het uiteenvallen van de Sovjet-Unie; George Bush (de jongere) legde de basis voor veel ellende in het Midden-Oosten met zijn kruistochten tegen Irak en Afghanistan.