Gevoeligheid

Gevoeligheid

Homo universalis Tyler Cowen (econoom, maar nog veel meer) kijkt in zijn ziel en doet lucide verslag.  Hij begint met dit citaat: ‘Dus het wordt tijd om wat minder schroomvallig te worden, en schadelijk gedrag ook zo bij de naam te noemen. Daarmee geef je misschien sommige mensen het gevoel dat je op ze neerkijkt. Maar weet je, jouw gevoelens geven je nog niet het recht om de levens van andere mensen te verpesten.’

Dit was, tot verrassing van Cowen, niet een rechtse commentator maar de knuffeleconoom van links, Paul Krugman. Hij had het over antivaxxers en mensen die geen masker willen dragen.

‘Voor de duidelijkheid, ik ben het eens met Krugman. Maar ik vraag me af wat het regelboek nu zegt. Wanneer mogen ‘verantwoordelijke’ mensen lucht geven aan hun stille woede, over welke onderwerpen, en onder welke voorwaarden?’

Mag je ook boos zijn op daklozen? Die schuiven ook verantwoordelijkheid van zich af. Maar ja, mag je dat zeggen? Mag je alcoholisten de schuld geven van maatschappelijk schadelijk gedrag? (het slechte voorbeeld, hogere ziektekosten.) Vroeger mocht je niet boos worden op AIDS-patienten. Vroeger was zelfmoord ook onbetamelijk – nu wekt het eerder medelijden.

Wordt kritiseren nu meer getolereerd in linkse kringen? Is het niet langer alleen de hobby van oude conservatieven? Waar ligt de grens? Of wordt beschimpen steeds meer een gepolitiseerde activiteit – dus linkse mensen mogen alleen openlijk kritiek hebben op gedrag dat ‘rechts’ is, en vice versa? Cowen geeft geen antwoorden, maar blijft met veel vragen zitten ….