De lof der allenigheid

De lof der allenigheid

… dus niet ‘eenzaamheid,’ maar: alleen zijn. Wij vluchten in routine, onze samenleving beloont sociaal gedrag. Maar wat is de prijs? Kortere aandachtsspanne, minder tevredenheid. Neurologisch onderzoek kan steeds beter cijfermatig aantonen dat periodes van alleen zijn, liefst in de natuur, goede dingen doen met het hoofd. (tip: A. van Rossum)

Voetnoot: vorige week was de uitgever van Adam Alter (‘Superverslavend’) zo aardig mij uit te nodigen bij een klein diner. Ik vroeg aan Alter welke alinea uit zijn boek hij ons zou willen meegeven. ‘Ga iedere dag een half uur de natuur in,’ zei hij prompt.

Robert Byrd beschreef lyrisch wat hij in 1934, helemaal alleen op de Poolkap, tijdens een dagelijkse wandeling voelde: “Here were imponderable processes and forces of the cosmos, harmonious and soundless. Harmony, that was it! That was what came out of the silence—a gentle rhythm, the strain of a perfect chord, the music of the spheres, perhaps. It was enough to catch that rhythm, momentarily to be myself a part of it. In that instant I could feel no doubt of man’s oneness with the universe.”